میخوام صدام و از این که هست بالاتر ببرم،داد بزنم.
که بابا شاید فرق تشخیص حق از ناحق یه خورده سخت باشه،اما آخه دیگه چقدر باید خنگ باشم که نفهمم حق نمی تونه با کسایی با باشه که با چوب و چماغ به جوونای بی دفاع مردم حمله میکنن؟ خواهرا و برادرای خودم. کسایی که شاید هر رزو ببینمشون.
نمیفهمم چطور ممکنه حق با اونا باشه. نمیفهمم چطور میتونن خیلی راحت خودشونو محق بدونن و به کارای وحشیانشون افتخار کنن؟!
یا حق چه جوری میتونه با سیاست مدارای شکست خورده ای باشه که اگر به خودشون بود،هیچ وقت از سر جاشون تکون نمیخوردن، ولی حالا که یکی از سر جاشون و حقوق راحتشون انداختتشون بیرون، اون بیرون میشینن و پاشون و رو رو پاشون میندازن و میگن ما فقظ (.) با پیروزی فاصله داریم و سوال اینجاس که دقیقا پیروزی کی؟!
دلم میسوزه. دلم برای همه ی خونایی که رفته و خواهد رفت میسوزه...
راه خروجی کجاس؟ چطور می تونم خودم و همه ی خواهر و برادرام رو از "زیادی فهمیدن" و "ایرانی بودن " نجات بدم؟!
